รัก•ฝัง•ใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

     ต่อก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบให้แน่นก่อนจะออกวิ่งจ๊อกกิ้งอย่างที่เขาทำเป็นประจำทุกเช้าด้วยหัวใจอันเบิกบาน วันนี้เขาจะได้เห็นหน้าเธออีกแล้ว..
    ต่อนึกถึงใบหน้าอันอ่อนหวานของเธอแล้วยิ้มอย่างเป็นสุข ตั้งแต่อินทิราจากเขาไป ต่อก็ไม่คิดที่จะรักผู้หญิงคนไหนอีกจนกระทั่งเขาได้พบกับเธอ..ผู้ซึ่งได้เปลี่ยนหัวใจของเขาไปโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย..
    อากาศยามเช้านั่นสดชื่น เวลาที่เขามีเรื่องทุกข์ใจ สถานที่แห่งนี้ก็ยังเป็นที่ระบายความทุกข์ของเขาได้เป็นอย่างดี
จนกระทั่งวันหนึ่ง ณ สถานที่แห่งนี้เช่นกัน ทำให้เขาได้พบกับเธอ คนที่ทำให้เขามีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง..  ต่อวิ่งเหยาะๆผ่านกลุ่มคนแก่ที่กำลังรำมวยจีนกันอยู่ หลายคนโบกให้ต่ออย่างคุ้นเคย บางคนเพียงแต่มองแล้วหันไปซุบซิบกับคนข้างๆก่อนจะหัวเราะกัน แต่ต่อก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร คนที่เขาตั้งใจจะมาพบจริงๆ อยู่ที่นั่นต่างหาก...  ต่อหยุดวิ่ง..ยืนตะลึง..มองภาพตรงหน้า..อย่างหลงใหล..อา...เธอนั่นเอง
    ใบหน้าที่กำลังก้มลงมองเหล่าดอกไม้นานาพรรณที่รายล้อมตัวเธอยู่นั้นช่างชวนให้เขานึกถึงใบหน้าของอินทิราขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอช่างเหมือนอินทิราเหลือเกิน..  ทุกครั้งที่ต่อวิ่งผ่านมาทางนี้เพื่อหวังจะได้พบเธอ เธอต้องอยู่ในอิริยาบถที่กำลังชื่นชมดอกไม้ใบหญ้าอยู่รอบๆเสมอ เธอเป็นใครกันนะ เธอดูสวยสง่าเหมือนกับเจ้าหญิงกรีก ทำยังไงเขาถึงจะได้รู้จักเธอกันนะ หลายวันมาเขาได้แต่แอบมองดูเธอฝ่ายเดียว แม้แต่ชำเลืองมองมาเธอก็ยังไม่เคยเลย..
    ต่อพยายามรวบรวมความกล้าที่จะเข้าไปทักทายเธอ จนในที่สุดเขาก็กล้าพอที่จะเอ่ย ประโยคเชยๆที่นิยมใช้เวลาผู้ชายอยากทำความรู้จักกับหญิงสาว
    "เอ่อ...เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับ"   เงียบ...ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากเธอ แต่ต่อก็ยังไม่ละความพยายามในวันถัดๆมา เขาคิดอะไรดีๆออกแล้ว คราวนี้ต้องสำเร็จแน่นอน!
    วันรุ่งขึ้น ต่อตื่นแต่เช้าเช่นเคย แต่คราวนี้ต่อนำดอกไม้ช่อใหญ่ที่สั่งไว้ไปด้วย จนป่านนี้ต่อยังไม่รู้ชื่อของเธอเลย แต่วันนี้เขาคงจะได้รู้จักเธอเสียที  เมื่อต่อมาถึงสวนสาธารณะแห่งนั้น เขาก็พบเธอ ณ แปลงดอกไม้ที่เดิม เขามองเธออย่างหลงใหลราวกับต้องมนต์ รูปร่างหน้าตาเธอช่างงดงามราวกับจิตรกรฝีมือดีเยี่ยมได้ปั้นแต่งขึ้นมา .."สวัสดีตอนเช้าครับ  เอ่อคุณ..." ต่อเกริ่นนำเพื่อปูทางให้หล่อนแนะนำตัว แต่เขาก็ต้องหน้าแตกเพราะนอกจากหล่อนจะไม่บอกชื่อเขาแล้วยังเฉยเหมือนไม่ได้ยินอีกด้วย แต่ต่อก็ไม่ละความตั้งใจ เขายื่นช่อดอกไม้ที่เตรียมมาให้เธอก่อนจะตัดสินใจบอกออกไปว่า "ผมเข้าใจดีว่าคุณอาจจะยังไม่ไว้ใจผม เพราะผมเป็นคนแปลกหน้า แต่ผมอยากให้คุณทราบว่าผมมีเจตนาดีและผมก็..อยากรู้จักคุณจริงๆ ช่วยกรุณารับไมตรีจากผมด้วยนะครับ.." พูดจบต่อรู้สึกโล่งอก แต่ทันใดนั้น ต่อก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะที่เสียดแทงใจเขาเป็นที่สุด หล่อนรังเกิยจเขายังพอทน แต่ถ้าถึงขนาดดูถูดน้ำใจที่เขามีให้ เขาทนไม่ได้
    เขามองหน้าเธออย่างจำจดเป็นครั้งสุดท้าย เขาวางช่อดอกไม้ไว้ตรงหน้าเธอ ก่อนจะวิ่งจากไปโดยไม่เหลียวมามองอีก เขาจึงไม่ทันมองเด็กชายหญิงสองคนคลานออกมาจากพุ่มไม้ที่เขายืนอยู่ใกล้ๆแย่งกันคว้าดอกไม้ช่อนั้นอย่างสนุกสนาน
    หลายเดือนต่อมา ต่อไม่ได้แวะเวียนไปที่สวนสาธารณะแห่งนั้นอีกเลย แต่ไม่นานเขาก็ทนเสียงหัวใจตัวเองเรียกร้องไม่ได้ เขาออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้าเช่นเดิมเพื่อหวังจะได้พบเธออีก แต่แล้วต่อก็ต้องผิดหวังเพราะเมื่อเขาไปถึง เขาไม่ได้พบเธอ เปลงดอกไม้ถูกปรับปรุงเป็นสนามเด็กเล่นเสียแล้ว ต่อยืนคว้าง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อไม่มีแปลงดอกไม้แล้ว เธอก็คงจะไม่มาที่นี่อีก ความผิดหวังทำให้เขาเสียใจมาก ร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่อายใคร ทำไมชีวิตเขาถึงต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เขาคร่ำครวญถึงชีวิตรักที่ไม่สมหวังในอดีตจนกระทั่งความผิดหวังในขณะนี้
   กลุ่มแม่บ้านที่เพิ่งท่เต้นแอโรบิกที่สวนสาธารณะแห่งนี้ก็หยุดเต้นแล้วยืนมองต่ออย่างสงสัย จนหญิงชราที่กำลังรำมวยจีนอยู่แถวนั้นจึงต้องเฉลยให้ฟัง
  "อ้อ..อาต่อนั่นน่ะรึ บ้านอีก็อยู่แถวๆนี้แหละ เมื่อก่อนน่ะอีไม่ได้เป็นอย่างนี้หรอก แต่พออาอินทิรา แฟนอีตายน่ะ อีก็เลยเสียใจมากจนเป็นแบบนี้ อย่างว่าล่ะนะ อีรักกันมากจนได้หมั้นหมายเกือบแต่งงานกันอยู่แล้วนี่ แม่อีก็พาไปรักษาตั้งหลายหนไม่หายสักที มาอาการดีขึ้นก็ตอนมีรูปปั้นผู้หญิงมาตั้งไว้ที่สวนนี่แหละ เห็นอีบอกว่ารูปปั้นนั่นน่ะเหมือนอาอินทิราที่ตายไป เมื่อเดือนก่อนเจ้าหน้าที่เขามาปรับปรุงสวนสาธารณะใหม่แล้วย้ายรูปปั้นไป อีก็เลยคลั่งอย่างที่เห็นนี่แหละ..."
   พูดจบแกก็พยักเพยิดให้ดูต่อที่กำลังร้องไห้ครั่งครวญคุกเข่าซบหน้าอยู่กับไม้กระดานลื่นที่ตั้งอยู่บริเวณที่เคยเป็นที่ตั้งรูปปั้น...ในอดีต..